Nasza przygoda z Owczarkami Niemieckimi rozpoczęła się jeszcze przed moimi narodzinami, a nawet przed spotkaniem się moich rodziców. Mój tata miał emerytowaną sukę policyjną Azę. Wszyscy wiedzieli jaką była posłuszną suką, nie było dla niej przeszkody do przebycia nawet w podeszłym wieku. Bez problemu przeskakiwała rożnej wysokości ogrodzenia. Nie lubiła alkoholu, a co za tym idzie, także ludzi go spożywających. Była niezastąpiona jako stróż i wierny przyjaciel. Kiedy już przyszłam na świat w naszym domu w wieku 4 miesięcy pojawił się Ben – czarnej maści w typie owczarka niemieckiego. Był typowym rozbrykanym szczeniakiem, który pomimo swojego młodego wieku przychodził na każde zawołanie. Kolejnym naszym psem w typie owczarka był 3 letni pies policyjny Sator. Odszedł ze służby ze względu na ciężką chorobę, ale mimo to zobowiązaliśmy się nim opiekować do końca jego dni. Był agresywnym i nie ufnym psem wobec obcych, ale też bardzo posłusznym. Nigdy nikomu w naszej rodzinie nie zrobił krzywdy, ja nawet gdy była mała siadałam na jego grzbiecie. Po Satorze zawitała u nas Elza. Ponad roczna suczka, która miała niespożytą energię do zabawy, przez co bywała niesforna i nieposłuszna. I niestety, któregoś dnia poszła na spacer i nie wróciła już do domu. Kolejnym naszym psem był mały czarny długowłosy kundelek – Pazurek, który przeżył długie 13 lat. Wiecznie rozbrykana i wesoła, mała pchełka. Gdy Pazurka już z nami nie było dopiero po paru latach zdecydowaliśmy się na kolejnego psa. I tak trafił do nas Boss. W wieku 1,5 roku zawitał u nas i został naszym członkiem rodziny. Był bardzo odważny, doskonały stróż, nieufny w stosunku do obcych jednak grzeczny w stosunku do nich, gdy ktoś z naszej rodziny był przy nim. Zawsze będziemy przede wszystkim pamiętać jego ''maślane'' oczy. Jeszcze gdy Boss cieszył się życiem w naszym domu gościła suczka w typie jamnika o imieniu Mika przygarnięta w raz ze swoją siostrą. Była to mała pchełka koloru czarnego podpalanego, której wszędzie było pełno. Mimo to iż zdawało się, że miała ADHD szybko przyswajała komendy. Po pewnym czasie postanowiliśmy, że weźmiemy naszego pierwszego owczarka długowłosego, a raczej w jego typie. Inga była kolejnym psem w naszej rodzinie, która była bardzo żywiołowa, pełna energii i niestety nie zawsze posłuszna. Następnym naszym Owczarkiem - tym razem pierwszym z rodowodem była Alanis importowana z czeskiej hodowli. Alanis, gdy była mała, bo 3,5 miesięczna rozrabiała za dwa takie szczeniaczki jak ona sama w naszym przekonaniu. Gryzła wszystko, wszędzie i co się dało. Wiecznie energiczna, szalejąca za aportem i ciąganiem szmatek co kocha robić do dziś. Zdarzało jej się demolować mieszkanie, gdy nas nie było, ale to żadna strata. Ważne, że Alanis jest pełna energii, zdrowa i kochana. Gdy Alanis skończyła 2 lata, w naszym domu pojawił się Leo. Kolejny Owczarek Niemiecki Długowłosy z Polskiej hodowli Wilcze Hamry. Leo to zupełne przeciwieństwo w stosunku do Alanis. Od małego był nieśmiały, niepewny, leniwy i spokojny. 8 sierpnia skończył 2 lata, a nadal jest taki sam – leniwy pieszczoch. Pieszczoch, który gdy nie ma nas w domu lubi niszczyć różne rzeczy... W lipcu 2009 roku zawitał do nas kolejny Długowłosy Owczarek Niemiecki. Prawie 2 letni Quno, po którego udaliśmy się do Krakowa. Do Polski przyjechał z Niemieckiej hodowli vom Fichtenschlag uznanej niejednokrotnie za najlepszą hodowle Owczarka Niemieckiego na świecie. Quno jest typem dominanta, lecz nie w stosunku do nas. Wiecznie ''uśmiechnięty'', radosny, żywiołowy, posłuszny i temperamentny. Co przyniosą nam kolejne lata tego nie wie nikt, ale jedno jest pewne. Zawsze w naszej rodzinie będą Owczarki Niemieckie.