Spotykam człowieka i psa - dwie istoty, które mają wspólnie żyć. Dwa światy, które mogą stać się sobie bliskie. To nagroda, która czeka na końcu systematycznej pracy. Na początku próbuję dowiedzieć się jak najwięcej o psie od człowieka, który z nim przyszedł. Uważnie obserwuję jednocześnie ich wzajemne relacje, stopień zrozumienia i zaufania, jakim się obdarzają. Obserwuję również relacje psa z otoczeniem. Pytam o oczekiwania wobec psa - to niezmiernie ważna odpowiedź, którą muszę uzyskać przed rozpoczęciem szkolenia. Najpierw muszę zrozumieć człowieka, potem jego psa. Muszę wiedzieć, czy ma szansę powstać zgrany duet, czy właściwości psa, jego psychika odpowiadają wyobrażeniom i potrzebom jego ewentualnego przewodnika. Buduję portret psychologiczny psa, określam mentalność, cechy wrodzone, cechy nabyte, motywację do współpracy. Trzeba uszanować indywidualność i odrębność każdego z nich. Dopiero posiadając maksymalnie dużo informacji możemy podjąć decyzję o rozpoczęciu pracy i znaleźć odpowiednią w konkretnym przypadku metodę szkolenia, ustalić metodykę zgodną z psychiką psa, stopień trudności treningu. Musi polegać on na współpracy - obie zainteresowane strony pracują, ale jednak decyduje człowiek. To on powinien zawsze kontrolować sytuację. Chcąc zostać przewodnikiem, musi być dla psa atrakcyjnym. Atrakcyjna powinna być i wspólna praca i zabawa, która jest dla psa największą nagrodą. Szkoląc psa nie można iść na skróty. Pies uczy pokory i cierpliwości. Nie zawsze poddaje się naszej woli od razu. Musimy podarować sobie wspólny czas, i próbować, próbować! Trzeba przejść ze sobą całą drogę. Na jej końcu jest niezwykła przyjaźń, wierność, więź. Jest niezwykłe oddanie i zaufanie. Warto pójść tą drogą. CZEKA NAGRODA!